یکی از مشکلات اصلی جامعه ما و مدیران ما مشکلات ارتباطی است
توجه کنید که ارتباط از درون به بیرون می جوشد و یکی از دلایل عدم ارتباط با دیگران، فقدان ارتباط با خود است.
ما انسان هایی هستیم که از ارتباط با خود فرار می کنیم، می دونید چرا؟
چون همواره در ارتباط با خود، خویشتن را مورد انتقاد و شکنجه و عذاب وجدان قرار می دهیم.
یک راه بهبود ارتباطات با دیگران، بهبود ارتباط با خویشتن است.
چگونه هنگامی که با خود ارتباط خوبی ندارید و اعتماد به خود ندارید و خود را می شکنید، انتظار دارید دیگران شما را باور کنند؟
سکوت
فضایی را ایجاد می کند که باعث روان شدن فکر می شود. وقتی انسان چند دقیقه
در شبانه روز سکوت می کند فرصتی می یابد تا صداهای اصلی درون خود را بشنود
و آن ها را در تصمیم گیری های خود دخالت دهد. بسیاری از تصمیم های غلط ما
نتیجه بی توجهی به فریادهای فطرت و نداهای درون ماست.
در منابع
دینی ما گزاره ای بسیار هوشمندانه مطرح شده است:
«دلیل العاقل التفکر و
دلیل التفکر الصمت». نشانه عاقل؛ فکر کردن و نشانه فکر کردن، سکوت کردن
است. اما چگونه به سکوت برسیم؟
معمولاً ما غوغاهای درون را نمی
توانیم تحمل کنیم و وقتی در معرض افکار هم زمان و مهاجم قرار می گیریم فرار
را بر قرار ترجیح می دهیم و برای این فرار به پناهگاههایی از
جنس هیجان (بازی های کامپیوتری)،
گفتگو (تلفن و تلگرام) یا
مطالعه های بی هدف (روزنامه)
سرگرمی (تلویزیون)
روی
می آوریم.
مسیر دستیابی به سکوت، خلوت است. یک نقطه ضعف نسل ما نداشتن
خلوت است؛ به عبارتی ناتوانی در رویارویی با خود. اگر فکر کردن در خلوت و
سکوت را تمرین کنیم و لذت خلوت با خود را بچشیم هم فکرمان بهتر کار می کند و
هم می توانیم موضوعات استراتژیک را شناسایی کنیم و پاسخ های مناسبی برای
آنان فراهم کنیم.
شنبه 16 آبان 1394 ساعت 09:58